Sensiz İstanbul Şiiri - Rabia Aktaş

Sensiz İstanbul soğuk
İstanbul ıssız bir kent
Kaldırımlar boş, kaldırımlar ıslak
Sokaklarda çocuklar sahipsiz, yalınayak

Sensiz İstanbul beni boğuyor
Filmler hep aynı sonla bitiyor
Şarkılar sensizliğimi yüzüme vuruyor
Kuşlar eskisi gibi mutlu uçmuyor
İnsanlar bir yaşam kavgasında
Hep birbirlerini yiyor

Sensiz yürüdüğüm, sensiz olduğum
Bu İstanbul'un bütün yolları
Sana çıkıyor
Sigaramın dumanı, biramın tadı
O eski sarhoşluğu, eski tadı vermiyor

Sensiz İstanbul'da güneş erken batıyor
Saatler inadına geçmek bilmiyor
Yokluğun, yanımda olmayışın
Bana en çok bu saatlerde koyuyor
Gecenin bu karanlığı gözyaşlarımı herkesten gizliyor

Sensiz İstanbul'da yaşanmıyor
İnsanlar beni anlamıyor, ben kendimi anlamıyorum
Sen beni anlamıyorsun gülüm
Ben senin için ağladıkça
İstanbul benimle birlikte ağlıyor...