Sensiz Denge Şiiri - Kağan İşçen

kır atım vardı iki dudağımın ucunda
haziran boylu şaşakalmışlıklardım
gözün alabildiği yere kadar sarardım
dayanaksızlıklarımı

alfabeler çürüttüm
bozdum tüm kurallarını matematiğin
seni tanımasam da devriktim
böyle bir yalnızlık işçisi görmemiştir
yalnızlık bile yalnızlık olalı

çalışkandım ürpermekte
yanılmakta azimli
hiçbir umutsuzluk yanından bile geçemezdi
yarınsızlıklarımın
saatler içine kapanık
dürüsttüm kendimi aldatamayacak kadar
bu yüzden öyle çaresiz...aşksız...

ölümleri yedeğime aldım
ayrılıkta kalmamak için kuşkulu
yalvarsam yakarsam da kâr etmez
zamanı geri döndüremezdim
bıraktım sönmüş ışıkları konuşmayı
sadece senin şuh kollarının akşamındayım

sarsak vaz geçmişliklerle sığamam hiçbir toprağa
kalemim kalmadı kelimelerim çaresiz
gözümü ayırsam saçlarından gökyüzü özlemez uzayı
ah...o mükemmellik...beni her yenilmekten kurtaran aşkın...
vermediğin öpücükler kadar kısalır ömrüm
kaçırdığın sarılmaklar kadar hastalanırım lime lime

şiir değil sensizliğimin günlüğünü yazıyorum
sana yazıyorum
kendime ayırdığım bir parçacık sevgiyi bile
çok görererek kendime

sana olmalıyım kendimi unutarak
ölmek sensizlik varken vefalı olsundu
incecik bileklerini düşünerek boğulmalıydım
sensizlik
incecik bileklerinle sevişemeyişimle
boğsundu
sensiz aldığım tüm nefesleri

bana müstehak her kötülük
klasik yok olmalara gebeyim
en kepaze gündeliklere
ama benim olmayışın tutup kollarımdan
öyle bir itiyor ki eşsiz uçurumlara yüreğimi
bilindik hiçbir acıya açılmıyor gözlerim
hiçbir tanıdık aleve yapışmıyor yüzüm
en değişik benzersizlikler benim benzersizliklerim
çünkü bu senin benzersizliğin
en tatlı cehennemlerin sıratıyla
paramparça ederek sana koşuşlarımı