Sensiz Şiiri - İsmet Özkan

Bu gece gökyüzünde kendimi görüyorum sessiz ve sakin.
Savaş sonrası yıkık bir ülke çocuğu gibiyim,
bütün umutlarımı kaybetmiş ölümü bekliyorum.
Gecenin kör karanlığında rüzgârın tenimde bıraktığı tatlı serinlikle kendimden geçiyorum.
Ölüme bir adım daha yaklaştım sanırım.
Tenimin sıcaklığı, ölümün soğukluğunu yeniyor bu aralar.
Beni hiç bir zaman bırakmayan yalnızlığım ise ;seninle son bir gece yatma ihtimalini ve
kulağına fısıldayarak milyon kere seni seviyorum deme ihtimalini düşürdü aklıma.