Senli Şafak Şiiri - Mehmet Şerif Polat

Şehrin üstüne attığı siyah örtüyü,
Ağır ağır kaldırdığı bir şafak vaktinde,
Seni dualarımla yoğura yoğura,
Döküveriyorum her bir satıra.

Her bir harfi bir inci tanesi gibi,
Her bir mısrası bir gül destesi gibi,
Her bir kıtası bir papatya bahçesi gibi,
Akıyorum girdabında deli gibi.

Uykumu bölen çalar saat oldun,
Ki bu saati ben ayarlamıyordum.
Beni tekrar senli şiirlere uyandırdın,
Nereden geliyordun aklıma, anlamıyordum.

Birazdan güneş doğacak,
Sen sarı ışıklarından bana gülümseyeceksin.
Sokak lambaları bir bir kapanacak,
Sen bana güneşin sarışınlığıyla geleceksin.

Hayır! Gerek yok masamda lambaya, muma...
Satır aralarından geçerken defterimin,
Senli kelimeler ışık saçar bana.

Hadi kalk sen de,
At siyah örtüyü üstünden.
Geceye dair iz bırakma,
Alıver bu hüznü gönlümden.
Ve bana da sakın kızma,
Sardım diye derinden.

Mart 2019/Iğdır