Senle Barışmam Şiiri - Veysel Şimşek

Gururum zedeleyenle beni incitenle,
Benim işim olmaz şeytanla cinle,
Önce adam ol bilhassa senle,
Bende söz kanundur senle barışmam.

Şubat ayı sonuydu aşure ayıydı,
Bir evlat yetiştirmiş sanki bir kabadayıydı,
Demekki sana göre kardeşlik buydu,
Bende söz kanundur senle barışmam.

Babası değil evlatı verir rotayı,
Evlatına bulmaz kardeşine bulur hatayı,
İnsanlık öldümü düşün öteyi,
Bende söz kanundur senle barışmam.

Canım sağ oldukça bakma yüzüme,
Ölsem bile gelme sen cenazeme,
Gelmem sen ölünce ben sadığım sözüme,
Bende söz kanundur senle barışmam.

Kırdın kalbim kıyamete götürdün,
Abiliği kardeşliği hepten bitirdin,
Ne geçti eline köşkemi oturdun,
Bende söz kanundur senle barışmam.

On yedi şubattı iki bin dokuzdu,
Babası çobandı oğlu öküzdü,
unutmam o günü beni çok üzdü,
Bende söz kanundur senle barışmam.

Dönde bir bak ikibin dokuz şubata,
Sen o gün Veyseli koydun tabuta,
Yaptığın o çirşefliği nasıl unuta,
Bende söz kanundur senle barışmam.