Seninle Hiç Uyumadım Şiiri - Celal Bahar

Ben hiç seninle uyumadım,
Sesini duymadım,
Bu zamana kadar seni görmedim,
Saçlarını bir kez olsun öpmedim.
Sevmedim de zaten,
Gönlüme hiç düşmedin,
Tek bir dokunuşla bana cenneti vermedin.
Seni seven, seninle uyuyan kalbimdi.
O kalp ise zaten artık benim değildi.

Dualarımda ismin yoktu mesela,
Seni Yaradan’dan bir kez olsun dilemedim,
Cüzdanımda resmin olmadı hiç,
Belki özlerde bakarım demedim.
Var mısın, yok musun onu dahi bilmedim,
Gözyaşım akmadı,
Ardından bakmadım.
Yokluğunda hiç ağlamadım.
Seni dileyen,
Şiddetle isteyen ruhumdu.
O ruh ise artık benim değildi.

Eksikliğini hissetmedim,
Mahzun olmadım,
Ellerim titremedi,
Kalbim senin için atmadı.
Geceleri hem terleyip hem üşümedim,
Ben tek bir gün bile,
Seni düşünmedim.
Ne gülüşün baharı getirdi bana,
Ne bakışın ok olup saplandı bağrıma.

Yokluğunda üşüyen,
Seni düşünen aklımdı.
O akıl ise zaten artık benim değildi.
Tamam, giderken attığın her adımda,
Toprağa değil,
Yüreğime bastın.
Veda için söylediğin her kelimede ise,
Yaralamak değil,
Öldürmekti kastın.

Ama bak ölmedim yaşıyorum,
Aklım, kalbim, ruhum ve bedenim bir olup,
Seni nasıl sevmiş ben ona şaşıyorum.
Zaten bu yüzden her şeyimi sende bırakıp,
Kendim bir başına yaşıyorum.

Artık ne kalbim bedenimde atsın,
Ne ciğerlerim nefes alsın,
İstemem hepsi sende kalsın.
Dedim ya seni seven ben değildim,
Aklım, kalbim, bedenim ve ruhumdu.

Bende seni sevenlerime ses etmedim.
Onlara herhangi bir şey demedim.
Şimdi inan eksikte olsam mutluyum.
Yalnız da değilim biliyor musun?
Koynuna girdiğim toprağın,
En büyük dostuyum.