Seninle Gitti Şiiri - İbrahim Sezgin

Ağustos ayında gül üşüyordu
Bülbülün dilleri seninle gitti
Gül bile kaderle çelişiyordu
Papatya falları seninle gitti

Sen şiir olmuştun yazmak işimdi
Dupduru yürekle ilk gelişimdi
Bu kentin! Nesini seveyim şimdi ?
Mecnunun yolları seninle gitti

Sokaklar ıpıssız bir hana döndü
Başım bir o yana bu yana döndü
Yüreğim gemisiz limana döndü
Sevdanın salları seninle gitti

Hayalim masumdu! Bel ki uçuktu
Ama ne sahteydi ne buruşuktu ,
Saat tam geceydi iki buçuktu
Mutluluk zilleri seninle gitti

Serçeler uçardı hergün göğümde
Ve bende uçardım her gördüğümde
Masmavi göğüne göz sürdüğümde
Mavinin illeri seninle gitti

Tad vermez bu şehir! Bozuldu bu kent
Bozuldu demli çay! Uzun parlement,
Notalar kördüğüm nağmeler kement
Sazımın telleri seninle gitti

Canıda bilirim ben cananıda
Bembeyaz şiirdin kaldın anıda
Kalemim yanardağ kor volkanı da ,
Kağıdın külleri seninle gitti ...

İbrahim Sezgin