Senin Olduğun Hiçbir Şeyi Unutmadım

Adını unuttum, evet—
ama adını taşıyan rüzgârı unutmadım.
Tenine dokunmadım belki,
ama tenine dokunmuş zamanı hâlâ içimde tutuyorum.

Sen bir insandan çok,
zamanın eğildiği yer oldun.
Nerede sussam, orada vardın.
Ve ben sustukça
sen daha çok konuşurdun içimde.

Hiçbir fotoğrafın yok elimde.
Ama gözümü her kapattığımda
seninle açılıyor karanlık.

İnsan bazen birini sevmez.
İçine yerleşir o kişi.
Sonra kendinden çıkar,
ve onun yokluğunda kendine yabancı kalır.

Ben artık kendime dönemedim.
Çünkü sen,
benliğimin içine düşmüş
bir sessizyarık oldun.

Ve işte şimdi,
senin olmadığın her şeyi
unutabildim belki.
Ama senin olduğun hiçbir şeyi
unutmadım.
Unutamam.