Ayrılık ne biliyor musun?
Ne araya yolların girmesi,
ne kapanan kapılar,
ne yıldız kayması gecede,
ne ceplerde tren tarifesi,
ne de turna katarı gökte.
İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık!
İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini,
birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine.
Ardında dünyalar ışıyan camlar dururken,
duvarlara dalıp dalıp gitmesi.
Türküsünü söylecek kimsesi kalmamak ayrılık.
Saçına rüzgar, sesine ışık düşürememek kimsenin.
Çiçekçilerden uzağa düşmesi insanın yolunun.
Güneşin bir ceza gibi doğması dünyaya.
İki adımdan biri insanın, sevincin kundakçısı,
hüznün arması ayrılı
..........
..........
Kayıt Tarihi : 22.1.2001 11:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir ayrılık var o da insanın kendisinden kendi çokluğundan ayrılmasıdır.
İnsan insanlarla buluşunca azalır.
Hayatı paylaşır.
Yarım elma gönül alma!
Her gün dünyayı paylaştığın insandan ayrılması ona içini dökmekten vaz geçmesi, vaz geçmesidir.
Kendine dönmesidir ya da başkasına gitmesidir.
Seni yarım bırakmasıdır.
Acı verende ayrı kalmak yarım kalmaktır.
Çoğu zamanda ayrılan giden değil kalandır.
İçini ilk dökmeyendir.
Dışlayandır.
İncelik bazen korkulanı sessiz sedasız kendinden ayırır.
TÜM YORUMLAR (114)