Senin gölgen Şiiri - Şahram Ziyneti

Bir varmış, bir yokmuş
Bir karanlık varmış
Kimsesizdi, ama huzurluydu
Hep uyuyormuş
Bir gece korkunç rüya gördü
Işık varmış gördü
O an yıldız terledi

Iki varmış, hıç yokmuş
Bir sonsuz çöl varmış
Yıldızlıydı, ama çocuksuzdu
Hep beklermiş
Bir gece ayak sesi duydu
Sen gelirmişsin gördü
O an güneşi doğurdu

Üç varmış, iki yokmuş
Bir senli, “ben” varmış
Sevdalıydı, ve sensizlemişti
Hiç ayrılmazdı
Bir gün güneşin var olmasını duydu
Güneşi ayakta gördü
O an senin içinde saklandı

Üç varmış, üç yokmuş
Bir boylu ufuk varmış
Çekiciydi, ama sevişmemişti henüz
Kızıl güneş ona sevdalandı
Bir akşam sevgisini anladı
yaklaşmaya izin verdi
O an güneşle sevişmeye başladı

Dört varmış, üç varmış gibi
Sen onların sevişmesine bakıyordun
“Ben” seni bırakmayarak,
Elini karanlığa uzatırdı
Grilerde loşlaşırdı, ama senden ayrılmıyordu
Sevişme bitti
Sen ufuğa yürüyürken bittin
Ufuk karanlıkta bitti
Çölün umudu bitti
Ve “BEN” bittim
Karanlık terini hala silmemiş
ve
Bir varmış, birde bir varmış

Kelgan -2011/12/28