Ayrılığın ilk günleri…
Şüpheyle bakıyordum kendime
Her şeyin senle yüklü olduğu
Herkeste sen olan bir rüya
Karşı kaldırımdan gelen gözler
Tanışmışlığın ispatıydı sanki
Hafiften bir gülüş yoklarken içimi…
Peki bunca sen varken
Ben niye hep ağlamaklı, hep çaresiz…
Aylar geçti…
Senle biraz daha dolmuş insanlar kapladı benliğimi
Biraz daha sendi artık insanlar
Boyun posun bir, simalar aynı sen gibi
Fakat geri dönüşümsüz özlemlerde yüklüydüm
İçimden her an sana kopan bir şeylerle gizli…
Ve yıllar geçti…
Şimdi herkes sen oldu lakin acıtmıyor içimi
Ses tonu, mimikler ve nefesin
Ancak kendimde anlayamadığım bir şeydi
Sana duyulan sevginin, diğer tüm varlıklara olan sevgilerden
Yüceliği… İşte bu yüzden unutmadım seni…
Kayıt Tarihi : 3.1.2010 00:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
tebrikler
a$amalar sıralanmı$..
bir ayrılığın ardından gelen çoğulluk.. içini acıtan, çoğaltıkça kaybettiğini bilmek ve sanki üstünü temizledikçe çamur sıçradığını her defa hissetme duygusu, kimbilir.. sonra kabullenme.. alı$tıkça tepkinin tepkisizliği.. aynı olan tek $eyse ba$kalıktan geliyor..
SAYGILARIMLA
TÜM YORUMLAR (5)