Seni yazarken ben utanmaktayım

kirli olan ayağın değil ey çocuk sen utanma
ayağının altında ezilen ruhsuz benden lerdir
kirli olan

ardını dayadığın sıvasız evinde çocuksu sevinçlerindir içini ısıtan
boyalı mabedlere dönen villar da ruhsuz bendeler dir dolaşan
sen utanma
yine gül avaz avaz
bozkırlarda yankılansın şen kahkahaların
çiçek koksun
çocuksu nasırların
sen utanma

bırak kirlensin üstün başın
yüreğin pak kalsın yarınlarında
öyle ürkek bakma utanma sen masum bir çiçeksin
asıl aymazlar ve ruhları kirlenmişler
duruyor boyalı mabede dönen
ruhunu yitirmiş villalarında

ah fakirliğin çarkı yine dönmekte
ve çocuksu nasırları öğütmekte
yarınlarını dünde unutan
çocuğun utangaç tebesümünde gizlenmiş
kirli benlikler sen utanma

seni yazarken ben utanmaktayım
görmezden geldiğim için ve yok saydığım için
nasırlı çocukluğunu kucaklamakta sol yanım
beni af et

mahumudiye düzkaya