Seni Unutmak Şiiri - Vildan Ertuğrul

Yaşamın en kıyısında
Çakıl taşlarını fırlattım gözlerimden
Belki bulurum diye geldiğim yolu.
Aç güvercinler
Ekmeklere kanmaz olmuşlar meğer
Ay ışığı yansıtırdı oysa çoğu zaman
Çakıllarımın rengini
Çok öncelerde.
Gözlerinden önce.

Unutmanın her farkındalığı bir hatırlayıştır
ve hep hiç unutamamışlıktır.
Unuttum demek ne kadar unutmaksa,
o kadar herkessindir sen de.
Can havlinden başka ne söyletebilir ki zaten
senden çıkmış bir seni dilimde.
Gözlerinin boşluğunu görebilen bir gözse bendeki,
derin bakışlarım gözlerinde demek işte hala…

Kalbim yama tutmuyor artık
Geçtim tüm eşyalardan, insanlardan.
Kelimelerim can çekişmekte
Geçtim tüm sözlerden de.
Hayata bağlanmış birkaç köprü
Tümünden geçtim bahardan önce.
Öteye ramak kalmış gözlerinden önce,
Ötelere geçtim senden sonra.

Seni unutmak
Ferhat'ını kaybetmiş bir Şirin'in
öyküsüne tutunamamasıdır,
masalların oyuncusuz kalışı,
çocukların çığlıklarla uyanışlarıdır
karabasan kâbuslarına.
Seni unutmak
dünyada tek kalmışçasına
haykırmaktır ömrünün geri kalanına,
uzun bir yaz orucunun ardından
yemeğini unutmaktır.

Unutmanın her farkındalığı bir hatırlayıştır.
Bitmez gece ızdıraplarından sonra
ve gündüzün dahi bir gece oluşundan sonra
bir sonsuzluk anıtı olarak dikilir
hayatın ana fikrinde.
Unutmak yokluğunsa hem, kim kalmış ki sen yokken.

' Bu kez olacak, bu kez olacak...
Üç yıl on ay on beş gün...
Dört yıl bile olmamış hem,
olacak o kadar değil mi? '

Unutmak? Efendim, hatırlayamadım...

Yanıldım yine varlığının yokluğuna
Gittin sandım yerine bırakarak
Başka masalları.
Bir başka hikâyede gezinirken ben,
Yoktun…
Okumaktaydın belki de masalımın satırlarını.
Geri dönüşümle açıldı dizelerinin kapıları sana.
Yıllık salınmışsın meğer en diplere
Aniden bakınca satırlar gözlerime,
Bir sen varmışsın
Bir senin izlerin, ıslak ve derin…
Koca kapılar kapanmış senden sonra
Ne giriş var ne çıkış.
Yalnız aldatmaca yanılsamalar
Yalnız yanıltmalarda atmacalar.
Gece yok, gündüz yok
Ben yok, sen yok.
Gelse de vakti hicretin yurdundan
Atılan her adım bitirir
Yine de muhacirliğimi.
Barınak yok, su yok, ensar yok.
Çaresizliğim düşündürür çehreni
Yeni yeislere kapı açar ne yazık!
Zaman bitmekte derken
Damlası dahi kalmaz olur.
Ne zamanın ne nefsin... Ben yok, sen yok.
Kara buğulu dağlar karşılar ancak,
Ay yok derman yok…