Seni tanımak vardı hayatımda

Yüreğim suskun umutsuz bir bakışla anlamak yazmak ıstedim seni gidişinle beraber bu satırlara
Duygularım ve ben ikimizde susuyoruz gidiyoruz çünkü yine seni yalnızlığa terk ederek
Ağlıyorum biliyormusun sakın sen ağlama çünkü o yaşların içindeyim ben ağlarsan akıp giderim bırak ta senin yerinde bu gözler ağlasın

seni tanımak vardı hayatımda o ölümün sessızlığı gibi tanımaktı
Karanlıkların içinde bir sevgi onu da aydınlığa kavuşturmak için geldim da uzaklardan
Sana hiç bir şey veremeden gidiyorum sevgimden başka yine susuyorum Çünkü suskuluğum seni çok sevdiğimdendir konuşursam biliyorsun sana sırada vermiyorum

Hanı bazen insan kendini bulutların üzerine düşler ya işte beni sen o bulutların üzerine çıkartın
Nasıl yazsam sana bu duyguları nedensizce sevildin bu yürekte nedensizce alıp başımı gidiyorum
Bu gidiş ayrılık değil sadece beraberliğimizin başlangıcıdır
Çünkü sen beni bende seni severken karşılığı sadece sevgi olan bir düşünce tarzıyla yola çıktık

Üzülme gidişime çünkü bu yürek senin her saniye yanında hissedersen beni o zaman yalnız kalmasın
Unuttum biliyormusun artık doğru dürüst şiir bile yazmasını
Çünkü artık sevgiyi bulmuşum yazmanın anlamı kalmadı çünkü sen zatı satırlarımda şiirsin şimdi

Al artık yüreğimi benden çünkü ben taşıyamaz oldum bu şair yüreğimi
sana emanet ederek gidiyorum arkama yıkılmış bir dağ değil sevgilimi bırakıyorum
Oda beni anlayacak mutlaka biliyorum gitmek zorundayım bir gün mutlaka döneceğim
Hasretliğin benimle gidiyorum ama anıların o hasretliğinle beni mutlu edecek
Ya sen olacaksın bu yürekte ya hiç kimse seni sevmeye devam ediyorum

Şeref ÖZTEL