Mavi gök altında tükenmiş sözler,
Yüreğimde yeniden doğuyor sessizce.
Söz kalmadıysa da, anlamlar hâlâ diri;
Çünkü bir sır fısıldanıyor kalbimin derininden.
Ben sustum;
Ama suskunluğum bir kuş gibi öttü kalbimde.
Sen duydun mu o ötüşü?
Geceye sakladım adını,
Gündüze yükledim bekleyişini.
Ey ebedî kahramanım,
Ben seni zamansız bir dilde sevdim.
Ne gündüzdü o an, ne gece;
Bir “ara zaman” vardı yalnızca,
Kalbin yankılandığı, ruhun ses verdiği.
Birçokları susarak sever;
Benim susuşumsa,
Bir ümmetin duası gibi sessiz,
Bir medeniyetin külleri gibi sıcak.
Ve bil ki,
Her suskunluk bir diriliştir;
Her susuşta bir çağrının gizli yankısı vardır.
Ben o yankıyı taşırım içimde,
Kıyamete kadar susarak,
Seni söylemek için.
(E.B/2025)
Kayıt Tarihi : 6.11.2025 14:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir, sözlerin anlamını yitirdiği bir dünyada susarak seven bir ruhun hikâyesidir. Şair, sevgisini dile getirmez; onu kalbinde saklar, çünkü bilir ki gerçek sevgi bazen kelimelerden çok sessizliğin içinde yankılanır. “Ara zaman”da, yani ne geceye ne gündüze ait o metafizik anda, sevgisini bir dua gibi taşır. Onun suskunluğu bir kaçış değil, derin bir diriliştir — hem sevgiye hem inanca dair içten bir tanıklıktır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!