Seni Sevmekle Başladı Her Şey

Seni sevmekle başladı her şey.
Bu düşkünlüğümün,
Ağaca, kuşa, böceğe,
Alışmışlığımın bile her şeye.
Hatta,
Belki kalabalığına bile yaşamın.
İnsanları ne çok seviyormuşum meğer.
Taşı, toprağı,
Rezilliğine rağmen dünyayı.
Bu kadar güzelimiydi yağmur.
Söylemedi ki kimseler.
Rüzgârı dinlemek,
Mozart’ı dinlemekle aynıymış.
Bir katliam değilmiş oysa.
Oturup Urla sahilinde,
Dalgalarda çırpınışını seyretmek, kızıl saçlarını güneşin.
Ve günü öldürmek maviliğinde hayatın.
Seni sevmekle başladı her şey.
Yaprakta inciymiş çiğ tanesi.
Bir hayatı taşıyormuş oysa,
Polenleri tüm nebatatın.
Ne çok faydası varmış toprağa,
O küçücük kırmızı solucanların.
Ayaklarımı sıkmasının bile,
Düşmanlığından değilmiş meğerse ayakkabılarımın.
Seni sevmekle başladı her şey.
Artık,
Seni sevmekle bitiyor her şey.

13/11/2007-İzmir