Seni Sevmek Demek Şiiri - Nurten Tarım

Doğruya yazgı gün batımı kızıl
Doğma çabasında gönlümü yalayan güneş
Işığını kapatma düşüncelerim
Isırgan tarlasında
Yürek sezgisinde göz dibi sızılarım!

Dil aşama yapar mı yarın endişesinde
Sende ben gibi üzülürsün
Bir verip on alma
Koklanmamış kader gülleriyle açılsın
Yaşam kitabının okunmamış sayfaları!

Uzak anlayışların suskunluğu
Akıtma karanlığın gözünü!
Akıtma yakar beynimi ateş suların
Aklıma oturur gölge gibi
Çeker ayaklarımı uzak şehirler
Kulaklarımda
Umutların gecikmiş gerçeği!

Yüreğimi çatlatan göz yaşlarım
Sığınma uykuların masumiyetine
Dök artık dök öbür yüzünü
Soğuk odalara açılıyor
Düş soygunu uykularım!

Gözlerime gergef çekiyor dalgıç geceler
Yaşam topacı döndükçe dönüyorum
Arıyorum benliğimi, bitimsizliğin yansımasında
Sarıldım sevda acılı yıldızlara
Elsiz ayaksız kalınca sözüm
Sırdaş oluyorum güneşini kaybeden karanlığa
Ay kapatmış yüzünü, beklemekten yorgun!

Siyahın gizemi düştü güllere
Şiirlerle tutundum hayat çekirdeğine
Sahil boyu pusuda beklerken dalgalar
Kum taneleri gibi yığıldı üzerime özlemler
Ey sevgili, küçük görme beni
Dağları yükselten ayak altında kum değil mi?

Hazanı süpürür rüzgarlar
Temizler yağmur karıyla kış
Bal böcek gelincik tarlasında
Yapışır yeşil toprağa
Uçmuş kovanından arılar
Yuvasında. karıncalar düğün arifesinde!

Düşleyerek seni solumayı öğrendim
Soğuk odalara hapsetme beni
Öğrendim sağır odaların yalnızlığını
Kim kimde, kimin hakkı?
Dalgınlık çukuruna düşmeden
Dil dili, dil gönlü konuşsun!

Yoksunluğum teğet geçiyor sokakları
Ayak vuruyor şaşkın şimal gözlerime
Gitmelerin titrekliğinde akıyor damlalar
Dilime düşüyor gecenin gölgesi

Sonbahara mecbur muyuz eylül yüzlüm
Hasretten başka ne kaldı bu şehirde?
Sıla türkülü trenler geçince gönül rayımdan
Soluğumun teriyle ıslanır güneşin yüzü
Yolların yalnızlığına dolanır ayaklarım

Gözlerimden geceyi silen sevgili
Can tenimin nefes gülü
Can çekirdeğime uçan kelebeğim
Seni solumak
Seni sevmek demek
Yokluğuna ölmek demektir