Seni sevmek-2 Şiiri - Burhan Güler

Seni sevmek
yağmurdan sonra sokak lambalarının titreyen ışığı gibi,
ne tam aydınlık,
ne tam karanlık.

Seni sevmek,
bir yarayı sevmekle aynı şeydir biraz,
kanadıkça hatırlarsın,
hatırladıkça kanarsın.

Azılı bir fırtına dinmiş,
gökyüzü hâlâ yorgun.
Deniz, bir aynadır artık
ama bakan, kendini değil seni görür orada.

Seni sevmek,
kardelenin başkaldırısıdır toprağa,
kar altından çıkıp güneşe inanmak gibi...
Bir ihtimaldir belki,
ama insan yaşar o ihtimal için.

Her cümle, senden geçiyor artık.
Bir parantez gibi açılıp
hiç kapanmıyor bu hikâye.
Bütün noktalama işaretleri
yorgunluğumu anlatamıyor.

Seni sevmek,
bir çocuğun elinde uçurtma,
bir annenin dualarında sızı,
bir işçinin cebinde kırışmış bilet.

Ve biz
biraz eksik,
biraz geç kalmışız hayata.
Ama sen varsın ya,
işte o yüzden hâlâ mümkündür her şey.

Tanrı, belki de en çok
aşka dokunduğunda insandır.
Seni sevmek
bir dua kadar sessiz,
bir isyan kadar gürültülüdür.

Burhan Güler