Seni Sevdim Şiiri - Tülay Sustam

Seni sevdim, seni çok sevdim
Seni ben mevsimlik sevmedim
Geçici arzular içinde sevmedim
Seni ölürcesine sevdim
Seni her şeyden, herkesten çok sevdim

Saatimi yokluğuna kuruyorum
Sabah kalktığımda seni yanımda bulmak için
Suya düşen hayallerime yüzmeyi öğrettim
Ayakta durup savaşmak için
Birçok kez ölümü denedim, seni sensiz yaşamamak için
Sana olan sevgimi satırlara sığdıramıyorum
Seni anlatacak,
Sevgimi kağıda dökecek kelime bulamıyorum
Seni canımdan çok seviyorum
Kalbimden seni söküp atmak istiyorum
Sonunda bir hiç olacağım biliyorum
Sana soruyorum birtanem;
Kanadı kırık bir kuş uçabilir mi?
Ondan uçmasını nasıl bekleyebilirsin?
Gökyüzünü unutmuş, özgürlüğü kısıtlanmıştır artık
Sensiz nasıl gülebilirim
Nasıl hayatı doya doya yaşayabilirim
Sensiz her şey tatsız geliyor bana
Bir çocuğun mutluluğunu kıskanıyor
Bir gülün güzelliğini bile göremiyorum

Geceler yetmiyormuş gibi, gündüzleri de seni sayıklıyorum
İnsan ekmeğe, suya muhtaç
Bense sana muhtacım biliyorum
Olmadığın zamanlar da bile seni yaşıyorum
Attığım her adımda, yaşadığım her dakika da
Okuduğun her satır da seni hatırlıyorum
Yeryüzünde ki hiçbir cezadan korkmuyorum
Çünkü en büyük ceza yokluğun biliyorum
Kurşunlardan daha acı geliyor bana
Kurşunla bir kez yokluğunla bin kez ölüyorum
Sensiz ağustos sıcağın da bile üşüyorum
Başımı yastığa dizlerin diye koyuyorum
Çalan her telefon da sesini duymak istiyorum
Seni herkesten, her şeyden çok seviyorum
Ben seninle vardım, seninle hayat doluydum.

(İstanbul, 25.03.1995)