Seni Ölümün Gerçekliğinde Kutsadım

yediğim sağanak yağmurlardan sonra
hislerimi çepeçevre saran sis dağlarından
patikalar açıyorum sana
göz gözü görmeyen anlarda
uçurum boylarında
şiddetli ve nerden estiği belli olmayan
rüzgarlarla savaşıyorum
ezilmişliklerden,yenilmişlliklerden arta kalan kalbimi
senin varlığınla biliyorum
biledikçe,
şiddetli kıvılcımlar saçıyorum sislerin arasından
ve yediğim yağmurum ıslaklığını yitirmeden
kendi zıddımı yaşıyorum
sudan halimle ateş saçıyorum aniden
zaten her türlü şiddete açık olmalı beden
fırtınaya,ateşe
soğuğa yada kavurucu sıcaklığa açıldığın an
o zaman gerçekleşebiliyor insan
ve somut bir hal alır,soyut olanlar

en somut,en yakıcı ve en akıcı yanım benim
ey sevgilim!
seni ölümün gerçekliğinde kutsadım
-ki ölüme en yakın an
yaşama en gerçekçi bakmaktır
sevdamız kendi vadisini oluşturmalı,
Tanrılara ihtiyaç duymadan
ırmağı,
çok uzun,coşkulu ve sürekli akmalı
toprağa hayat vermeli
yani yeşile,yani buğdaya
yani sana ve bana,dolayısıyla insana,,,