Seni nah yenerim istanbul!

lanet olsun sana,
aşıklarla dolu kaldırımlarına,
tabuta benzeyen köprülerine,
öldürdüğün şairlere.
ulan sevmeyenin isyanı sana.
az mı sabahladık koynunda ha senin
ginsberg kutsamadı mı seni?
kühtahsın sen
İstanbul!
boş sokaklarının ardında kovaladığı gece hırsızları
boş sokaklarının ardında kovaladığı kimsesiz çocuklar
boş sokaklarının ardında kovaladığı sürtükler.
namus bekçilerin var senin kerhane kapılarında
umutsuz müşterilerin var.
gömdüğün sultanların var.
bunca yükün hesabını nasıl vereceksin
istanbul!
hatırlar mısın?
köpründen aşağı süzülenleri, sevdiğinden mevla'nın kucaklarına düşenleri.
şimdi sen kalkmış beyaza bürünmüşsün.
İstanbul!
zaman seni aldatırken, yaşlandırırken, öldürürken ne de güzelsin.
sabahın dördünde açık pencerelerinden içeri sızan blues serserileri,
masalarda yenik düşmüş peygambervari pucnh meziyetleri.
bu akşam leylalardayım.
ha doğru sen onu da öldürdün
İstanbul!
sokaklarında birini sevmiştim
o da öldü mü istanbul?
onu nereye gömdün?
istanbul!
imreniyorum sana.
adeta
içinde her türlü zımbırtıyı barındırıyorsun
nefretini kusamıyorsun değil mi ?
ah dilin olsa da konuşsan
istanbul!

şimdi cümle alem sevsin seni.

Muhammet Özeren