Seni Kırdığım Yerde Şiiri - Kağan İşçen

üzülmeme göğünde kal
uçurtma boylum
kuyruğunda mektubum
gönül çıkrığım...
ağlama...
yaşadıkça şiirler yazacağım
çıkmaz sokaklarım oluşuna

serinletirsin her yaz yanaklarımı
hiçbir yaz geçmek bilmez bu yüzden
kulağım herşeye sağır...
sadece temmuz ve ağustos sıkıcılığındaki
ağaçların beni eğleyen hışırtısı...

yüzüm düşlerimden söküp çıkardığın anılarla
dupduru...güneşle oynamış bir sokak çocuğunun
erken hüznü gibi...
kahırlanma
güneş seninle fark eder güneşliğini
güneş bizimle ve böyle mutlu
ağlama
seninleymiş gibi yürüdükçe
sözcükler uğurlayacağım
yalnızlık burgaçlarında genzimi boğuşuna

sesini her sabah pencerelerde gördüğümde
ilkbahar kadar şanslılaşır yapraksızlığım
üşüdüğümü utanç verici bir sır gibi sakladığım
nedensiz yaşanan günlerdeki kirlenmişliğimce
sesin cennet yankısı olup açar ya her sabah
çiçek çiçek çığ gibi...pencerelerde

've yaprakların dökülmesi vakurca sensizlik mağduru'

ağlama
paramparçalaşırım
seni kırdığım yerde
bilerek kaybetmek gibi ömrü
bulutlu bir ekim akşamı intiharınca

gönül çıkrığım
hangi suya sarılsam avuçlarımda gözlerin
gözlerinde acımış bir geçmiş...
ben herşeye geç kalmanın adıyım sarsılmazca
uykulu
ölüm hariç bir...

asildin olgunluğunda bir palamut ağacı
kestiğim dalında kendi kötülüğüm
asildin susarak çoğalttığını öğreterek
yarattığın bir gizli hazineydim
belki belki tür tür intiharı yenerek
ve şimdilik...
ve daha çok severek çipillenişini
sararma sarısıyım uzak bir gemi
sisli ışıklı
sevdana bir limanla sevişmeyi ister gibi
bakardım
bakıyorum daha...
ağlama...