Seni Kimden Sorayım Şiiri - Ehyet Dumlu

Seni kimden sorayım, bahar da gitti.
Yüreğinde buz kurumuş, kirpiğinde kar.
Sana olan ümidim yosun tutmuş taşlarda,
Koskoca ummanlara kılıç vursam ne olur,
Bölsem Nil Nehri'ni iki ayrı parçaya,
Savrulan sularında çöller yıkansa nolur,
Nehirlerde biriken köpük köpük ümidim,
Gece karanlığında denize aktı gitti.

Seni kimden sorayım, güneş de gitti,
Ay tutulmuş akşamdan, nuru karardı bana,
Kömürden gözlerine bağladım yıldızları,
Saçının her telinde onlar da kayıp gitti.
Kurudu gül bahçesi bahçıvandan bihaber,
Yağmur yağsa ne olur, bülbül bırakıp gitti.

Ümitlerimi bir bir elimle ektim,
Kırağı çalar diye yüreğimde sakladım.
Avcılara direndim, şikâr olmadım noldu,
Fırtınalar kopardı, karayel vurdu gitti.

Çöllerin kurağını en iyi Mecnun bilir.
Develerin ağzında nasır yapan dikenler,
Kaktüslerin içinde su sakladı noldu,
Bir damla gözyaşına hasret kalan çöllerde,
Leyla bekleye dursun, Mecnun da çıkıp gitti

Her akşam uzanırken sırt üstü tahtalara,
Tavana bakışlarım çizmişti gözlerini,
Alnıma yazılmış gibi ismini sayıklarken,
Her gece düşlerime misafir oldun noldu,
Felek kopardı seni, kaderse alıp gitti.

Mezarlıklar karnaval, mezar taşım meşale,
Ümidim serçelerin tüyüne tutunmuşken,
Dalgalara bıraktım ümitsiz bekleyişi,
Sana gel demem attık, vefa beklemem senden,
Tabutumun altından gölgem bırakıp gitti.

09.09.2021