Seni Hep Sabah Yağmurlarıyla

seni hep sabah yağmurlarıyla anımsıyorum
üstünde yeşil yağmurluğun
dişlerinin bembeyazlığıyla

saçlarımız çamurlarla dost
sapı kırık şemsiye evimiz olurdu
ıslık çalmayı beceremezdik
ellerimiz dudaklaşırdı
ellerimizle öpüşürdük
biz okul zamanı yağmurlarında
tutuşurduk
kimseler anlamazdı

çiçekli eteğini giydiğinde
kalbim orkestra olurdu
aşık olmak ince fikirli bir orkestraydı
ben yüreğimdekilerle söylerdim söyleyeceğimi
gönül mahzenimden sunduğum gözyaşlarım
ikimize de yeterdi
seninse saçların
zaten her şeye kâfi gelirdi

ve mutluluğuna dönerdin
mutluluğun dut ağaçlı bir evdi
benimse mutluluğum da ağacım da sendin
tek mutluluk ağacım

her öykünün sonunda giderdin
yaşayacak başka öyküm olmazdı
öyküleyecek bir başkalığım
olmazlayacak bir yaşamım
aslında sen gitmezdin çocukluğum giderdi
çaresiz alışırdım ayaklar altında olmana
büyüdükçe azalırdı günahsızlığın
yağmura bakarak yalan söylerdin ya
azalırdı dokunulmamışlığın

aslında sen gitmezdin arsız bir tufan kopardı
saçlarınla gidişini lacivert gözlerine yakıştıramazdım
beni unutmakla bırakmazdın yaralanmışlığımı
beni unutmayı da unuturdun
yağmura bakarak yalan söylediğini