Seni En Sevdiğim Gün

oysa ne kolaymış çocukken
alışılmış güneşler doğup yalnızlığınla batmış
ama ilk yol ayrımında
hissetmiş, istemiş, aldanmış
acı yüklü gemiler batmış yüreğinde
kızıl düşler içinden geçmişsin, bilirim

ne güzel olurdu insanların ağladığına
kuşların göçtüğüne,
sevenlerin öldüğüne inanmak
ne güzel olurdu yerçekimine bağlamak düştüğünü
diz çökmediğine inanmak
ve ayırabilmek yanlışlardan doğruyu

birgün ben de yüreğinin başında düşüp ölürsem
o gün seni en çok sevdiğim gündür
günbatımına yürüyen bir savaşçı kadar
soluğum tükeniyor

aşka dair şiirler yazıyorum dokunaklı
acılı ezgiler dokunuyor kurak dudaklarıma
yalnızlık yükleniyor dizlerime, titriyorum
belki unutulmuşluğumu hazırlıyorum yarına
en kirli oyunu kendime oynuyorum

ama tutamam ellerinden korkuyorsun, bilirim
korkarsın bu sevgi değil başka bir türlü
bir garip çölde sanırsın kendini
susuzluktan mı yoksa aşksızlıktan mı turuncu

birgün yüreğimin başında ölürsen
işte o gün seni en çok sevdiğim gündür
son nefesime bir ömür katarak
avuçlarında öleceğim

gülüşündeki son tılsımı ahirete saklarsan
ya çok arınacağım
ya çok kirleneceğim