Seni Düşünmekten Vakit Kalmıyordu Yalnız ...

“Sen gidiyordun yada gelmiyor…”

Ben düşünüyordum, yıldızlar ve gökyüzü seni düşünüyordu. Sen gelmedikçe seni konuşuyor, dilim-damağım kuruyor; ben sana susuyordum. Düşledikçe seni, dimağım kuruyor ve konuşamıyor; ben sana susuyordum. Gözlerim de susuyordu ve geceyi arıyordu. Işığın sızdığı perde aralarına tutunmuş sensizliğim ve sessizliğim.. Say ki, içerim marmara; içerim tek başına. Düşledikçe adını koyamıyordum…

O dudaklarından dökülmeyen cümleler, saçlarıma sonbaharı taşıyordu; senden uyanınca sabahları. Özlemin uyanışlarıma bedel oluyor, poyraz taşıyordu yağmur aralarıma.
Belki de beni yalnız bıraktığın için üzülüyorsundur; bilmem? Belki de. Aslın da seni düşünmekten vakit kalmıyordu yalnızlığa.