Seni böle sevmeyecektim Şiiri - Veli Can

SENİ BÖYLE SEVMEYECEKTİM

Sensizken kendi içimde kendi yalnız kalabalığımda yalnızım
Esir düşmüşüm hasretine kendi krallığımda
Nicedir Beyoğlu çılgınlığına dalmadım Kızkulesi gibi sessizim
İstanbul ey yedi tepeli bense yetmiş yerinden bereli
Bere değil sence fil çayında acı demlenmeli
Öyküleri okumadım yazdım yazılacak o kadar çek şey var aslında yazamadım
Yakut dolu gecede titreyen ellerime aldım avuttum hüznümü
Lavanta kokulu şarkılarda buldum aslında ben hep seni
Eserken rüzgâr kokunu içimde hissedercesine bağrım yandı ağladım
Sen bana tuzaktın yakalanınca cüzamlı gibi ağır ve kederli
Eylül akşamında yanan bir ateş böceğiydin ben ise bir kelebek
Veli derdin beni eriten kelime oyununla baharımı kışa verdin
Mahzende ki şarabı bile tek devirişte içsem bu denli çarpmazdı bedenim
En dibe çarparken moralim sıfırı tüketti gözlerim
Yer ve gök yarılmalı içimdeki ateşi benden alıp saklamalı
Endamını boyunu aklımdan silip de yedi verenleri ekmeli
Cennet ve cehenneme tek kişilik film olmalı film burada durmalı
Ezberimdeki şeklini yakmalıyım bu gece bende Neron olmayılım
Kamçılanan dertleri omzumdan atmalı ve kaçmalıyım
Tekbir kelime söylemeliyim tarih sahnesinden süzülmeliyim
İsmimi cismimi özümde eritip kendi elimle kendimi diriltmeliyim
Mutluluğun resmini gözyaşımla çizip duvara asmalıyım

Düşgözlü 23.02,2007