Seni bende yaşatan sendin sen

SENİ BENDE YAŞATAN SENDİN SEN

Çiçekler açmış koynumda sen diye
Aslı çiçek değil sana dökülen özlemdir özlem
Bir çay gibiydin yüreğimde demlenen
Kokusu ile beni sende demleyen
Yalancının birisiydim ben
Tek doğrumdum aslıda sen
ne çare gül öldü gülün ölümüne ağlar bülbül
Seferler düzenlemiştim bendeki seni yenmek için
Ne komik değil mi kendi kendime yenildim.
Yalın ayak yürürken sahrada
Susuzdum su görmem gerekti oysa
Ben seni görürdüm suyum muydun benim.
Hüzün tarlası vardı ortasına oturdum bir iç çekip
Gelinciklere seni anlattım çatlamış topraktı ama oda ağladı
Beşinci mevsimi bilmem ama
Sonsuzluk varsa eğer gözlerinde saklıdır
Varsa gökte salıncak kuran yıldız
Sakın süzülmesin saçlarının gölgesine
Anlat bana beni dedin ya işte ben;
Al seni geride kalan beni atıver sensiz kaldırımlara
Seni bende yaşatan sendin sen
Alaca karanlığın ortasında bağdaş kurdum
Hayatımın tam ortasına sapladım seni al yak bir solukta
Solukta sen...
külde ben...
dedim ya.
Seni bende yaşatan sendin sen....

düş gözlü