Seni Beklerim Şiiri - Yunus Öndoğan

Olur ya bir gün,
Yaktığın ateşe bakmak istersen.
Ben bıraktığın yerde seni bekleyeceğim.
Toprak ağlayacak.
Gökyüzü ağlayacak.
Perişan hallerime.
Yaktığın ateş ile küle döneceğim.
Bir dağ rüzgarı esecek sonra.
Savrularak sana geleceğim.

Küllerimi usulca sağ eline al!
Ve mavi göklere uçur gülüm.
Bir soğuk yel essin,
Buz kessin ölüm.
Evvel zaman içinde,
Saklı kalsın özlemlerim.
Kuşların kanatlarında çırpınarak,
Pervazlara konsun gençliğim.
Ne farkeder ki yandıktan sonra,
Varsın yok olup gitsin benliğim.

Kaybolup gideyim bu alem içinde,
Gözlerden ırak masal diyarlarında.
Uçurum kenarındaki bir ağaç gibi,
Asılı kalayım gözlerinin kıyılarında.
Her akşamüstü olduğunda,
Dağlarda yankılansın dualarım.
Taze fidan gonca gül misali,
Koparılarak dalından bahçesinden,
Kadir kıymet bilmez ellerde solayım.
Ağıtlar yaksın bana bağlar, bahçeler.
Türküler söylesin ardımdan,
Karacaoğlan ve Mahsuni'ler...

Adem Baba'nın cennetten,
Yeryüzüne düştüğü gibi.
Dillere düşeyim zamanlı zamansız.
Vurulan umutlarıma bulutlar ağlasın.
Kanayan yaramı yağmurlar dağlasın.
Süreyya yıldızının altında,
Hızır aleyhisselam ile dertleşsin şiirlerim.
Irmaklar aksın üzerimden,
Oksayarak bedenime sığmayan ruhumu.

Yalın ayak koşarak tenhasında sevdanın,
Gamzelerinin kenarında ölmek isterim.
Ve sessiz sedasız gömülmek gamzelerine.
Mezar taşım olsun kara gözlerin.
Mahşeri bir kalabalık gibi.
Üzerime çöksün sensizlik.
Kıyamet gibi sarsın onulmaz dertlerim.
Varsın zemheri olsun bana her mevsim.
Üşümekten buz tutsun elim ayağım.
Ben yine de usanmadan seni beklerim.