Seni Beklemek Şiiri - Saadet Gökçen

Seni beklemek, senelerce ışık yüzü görmemiş bir kara delikte hilali istemeye benzer.
Boşuna derler, boşuna hülyalara dalıyorsun, ama yok, beni ikna edemezler.
Sen içimde bir yerlerdesin, belki gurbet ellerdesin lâkin hep yüreğimin merkezindesin, ben bilirim, onlar bilmezler...

Seni istemek, biriciğim, kışın ayazında bir parça battaniyeye muhtaç kalmaya benzer.
Öylesine büyük bir ihtiyaç, öylesine huzur verici bir ilaç...
Gelsen, sarsan yetim kalmış omuzlarımı, sesimi çıkarmasam, öylece hissetsem seni, bana yeter.

Seni hissetmek, temiz yüreklim, validemin şefkatli dokunuşuna benzer.
Tüm dertlerimi dindirir, içimde meydana gelecek tüm güzellikleri alevlendirir.
Koşup gelsen sanki cihandaki tüm aç çocuklar doyar, tüm hastalar iyileşir sevdiceğim.

Seni beklemek, diyordum, müebbetlik hücreden boğumlu halat ummaya benzer.
Hakim, "gülünecek ne var, ölene dek burdasın" der,
Sırıtarak cevap veririm yârim, "endişe etmeyin, o beni iki cihanda da bekler."