Seni Arıyorum Şiiri - Mesut Yüksel

Bir uzay mekiğinde,
galaksiler arası boşlukta sürükleniyorum.
Bir tek sevda kırıntısı arıyorum,
karanlığın en koyu katmanında.
Ses yok, yankı yok, yaşamdan en ufak bir iz yok.

Sonra bir yıldız kümesi açılıyor önümde,
gözlerimi kamaştıran bir anının soğuk ışığı gibi.
Tozları ışık oluyor, bana bir yol çiziyorlar;
o yolu izlerken, sen beliriyorsun.

Ne mavi, ne yeşil…
sadece senin renginde bir gezegen.
Üstünde rüzgâr değil, senin adın esiyor.
Toprak kokusu değil, teninin kokusu yükseliyor.
Çiçekler açmıyor;
seninle birlikte ben açıyorum.

Gözlerindir göz kamaştıran,
dudaklarınla yıkanıyorum, arınıyorum.
Bütün evreni kat etmiş,
yüreği yorgun bir gezgin olarak geliyorum sana.
Kök salmak için,
senin göğsünün tam ortasına.

Aç kollarını.
Sarmaşık değil, birbirimizin damarları olalım.
Her kalp atışımızda yeni dallar sürelim,
bahar değil, her mevsim çiçek açalım.
Renklerimiz karışsın;
ne moru, ne kırmızısı…
sadece “biz” diye bir renk olsun.

Bu aşk bir fresk değil,
canlı bir yara olsun taşların üstünde.
Kuşaklar geçtikçe kanasın,
kimse unutmasın acısını ve tadını.
Adımızı değil,
nefesimizi kazıyalım sonsuzluğa;
çünkü seninle doğan evren,
benimle asla bitmeyecek.