Seni Acıtan Pencereyi Kapat

Bir zamanlar, gözlerimde parlayan umut ışıkları vardı. Her sabah, güneşin sıcaklığıyla uyanır, yeni bir günün getireceği güzellikleri hayal ederdim. Ancak zamanla, o ışıklar soldu; karanlık gölgeler, ruhumun derinliklerine sızmaya başladı.

O pencere, hayatımda açtığım en yanlış kapıydı. İçeriye dolan her soğuk rüzgar, kalbimi daha da derin yaralarla sardı. Her gün, içimdeki acıyı biraz daha besleyerek büyüttü. Geçmişin hatıraları, her seferinde o pencereyi açmam için bir bahane oldu. Geçmişe dair her anı, beni yeniden yaralamak için bekleyen bir hançer gibiydi.

Artık o pencereyi kapatmanın zamanı geldi. Acı hatıraların yankıları, ruhumun en karanlık köşelerinde kaybolsun. Geçmişin ağırlığını sırtımdan atıp, kendime yeni bir yol açmalıyım. Hayat, acının değil; sevginin, umudun ve güzelliklerin peşinden koşmakla geçmeli.

Ama biliyorum, bu yolculuk zor olacak. Kapanan her pencere, arkasında kapanan bir kapı daha getiriyor. Kalbimdeki yaraların iyileşmesi zaman alacak; ama belki de, yeni bir başlangıç için yapılması gereken en zor ama en gerekli adım budur.

Beni acıtan pencereyi kapatıyorum. İçimdeki karanlığı aydınlatacak bir ışık arayışına çıkıyorum. Ve belki de, bu sefer karanlıkta kaybolmamaktayım.