Sendin Sözün Sahibi Şiiri - Andelip Andelip

Ne umdum ben, ne buldum? Dışımda ki, içimde,
Yol oldum tuzaklara, kırıldım her biçimde,
Dünyayı bir sofraya, sığdırdım ben geçimde,
Ben bu yükü çekerken, Sendin söz’ün sahibi!

Bir yanım küle döndü, bir yanım hep korlandı.
Sükût içinde ruhum, bir harfle kurşunlandı,
Bir ben vardı ki, ben de; O’da zaten darlandı,
Ben hep soğuk geceyken, Sendin köz’ün sahibi!

Kırılan her aynada, başka bir seni gördüm,
Susmayı öğütleyen, dilsiz kitabı derdim,
Bir hayra niyet edip, çok günahlara girdim,
Ben hep gülde dikenken, Sendin göz’ün sahibi!

Ne dâr ne taht istedim, kalmadı bir emelim,
Kendi iç dünyam ile yürürdüm kalb-i selim,
Bir gamla bir neşeyle, hep başındaydı elim,
Ben hep gölge olurken, Sendin öz’ün sahibi!

Bir yanımda kış vardı, bir yanımda nevbahar,
Gönlümde büyüttüğüm, nice hayallerim var,
Zamana yenik düşen, halimiz leyl-ü nehar
Ben hep yokuş çıkarken, Sendin düzün sahibi!

Ne dünyaya aldandım, ne de izzete kandım,
Sadece bir kalpteydim, orda bile hep yandım.
Ne alkışla büyüdüm, ne gözyaşıyla yundum,
Ben soğuk kış yaşarken, Sendin yaz’ın sahibi!

...andelib...