Senden kalan izlerde nefes almak!

Ey sevgili seni öyle düşündükçe
Bir hüzün doluyor halimin bendine
Ötelerin kadrince akide dirliğimde
Sensizliğin mahzunluğu çöküyor bu sineme

Ne sen sor nede ben sual edeyim
Ben sensizliğin kederiyle dertliyim
Ne o renkleriyle mümtaz bir laleyim
Ne de en güzide kokunun sahibi olan gülüm

Hüznün bahtında bir yumağı oldum
Halin sancısını sensizlikte soludum
Ben cihanda ne kadar mahzundum
Biliyordum bir kuldum senin özleminle yoruldum

Arz seninle şeref buldu aşk kokundu
Sevdalar bu manada ülfetlerini sundu
Ten mefkûreler için hazırda tutulurdu
Kan paklığını seninle bulur, kitabı celil okunurdu

Şimdilerde dillenen aşkın sevda şevki
Renklerin ayazını yaşayan bir kurşuni
Saralarda anlatılan muhayyile hasreti
Sensiz olmuyor bir bereketi, alınmıyor edebi lezzeti

Artık yaşamak ne haz verecek dimağa
Anlaşılmaz oldu senden kalan Kur’ana
Seninle anlamlaşan övdüğün insanlığa
Sadık kalmadan, unutulan sayfalara senden kalanlara

Ne analar ne de yarlar vefa bilmiyorlar
Sabileri senin özleminle yetiştirmiyorlar
Heveslerini zorluyor mizanı unutuyorlar
Seni seviyorlar lakin gereğince anlamadan da ağlıyorlar

Varlığın en mücerret olan bir sebebiyken
Nesillerin emniyeti, o payitahtın şevkiyken
Sen şimdi sensiz iklimlerden haberdarsın
Sen şimdi yanı başımızda olmasan da iyi ki varsın harsın

Kalbin sahibini en güzel anlatan bir karsın
Yüreğimize düşen damlanın akan bir arısın
Sen insanlığa bahşedilen en nadide bağsın
Sen bir aşk, sen bir sevda pınarı olan bulunmaz ummansın

Seninle bakınca sinem coşuyor bir hoş oluyor
Hücrelerim dirliğin içinde yeniden kucaklaşıyor
Âlemi hakikat mana içinde kokuyor koşturuyor
Varlığınla mübariz olan hakikat yeniden umut içinde doluyor

Yoksa çekilir mi bu nahoş olan bir hayatı cebir
Mezarlar içinde işleniyor her türlü çirkefler rezil
İnsanlık bu hallerde düşününce ne kadarda zelil
Ey ruhu tenine kefil, ey vicdanıyla âleme meyil seninle bir seyir