Senden Dinleyince Şiiri - Sibel Coşkun

Senden dinleyince şiir olurdu gece.
Gözlerin deniz kenarında huzur olur ,akardı içime.
Senden dinleyince güzel şeydi doğrusu şu yaşamak.
Kokuna hücrelerimin her biri aşina,
Olmadığında bir ürperti dolaşırdı içimde.
Senden dinleyince ana koynuna benzerdi, koyu karanlıklar.
Ve ben karanlıktan korkardım; Senden dinleyince korkmayı unuturdum..
Senden dinleyince kendimle tanışırdım her seferinde.
Senden dinleyince vardı çayın tadı, gökyüzünün rengi.
Ve ben vardım,etimle kemiğimle.
Senden dinleyince her şey vardı işte.
Her şey yerli yerinde..
Ben senden dinleyince öğrenmiştim yaşamayı.
Sesine aşina kulaklarım işitmez şimdi hiçbir şeyi
Gözlerim,ruhum,yüreğim her şeye tahammülsüz.
Ben kendime tahammül edemez oldum,kime tahammül edeyim.
Sen ezberim olan şiirsin, söyle başkasını nasıl dinleyim..
Ben sen varken iyiydim.İyi değilim...