Sende Yaşa!... Şiiri - Döndü Dülger

SENDE YAŞA!....
Kaç gündür geçiyorum sokağından,
Bakıyorum da perden güneşi dost edinmiş.
Dünyanın yükü çökmüş üzerine,
Şehir sensizliği çoktan ilan etmiş.
Gecemi gündüz mü aklın firarda,
Sesin soluğun sanki inzivaya çekilmiş.
Kolay değil demiştim hasretle muhabbete oturmak.
Kolay değil demiştim demler sofrasından sağlam kalkmak.
Şimdi yalnızlığın sarp yokuşu ne kadar da çileliymiş,
Şimdi ayrılık ne kadar da çetinmiş,
Anladın ama ne fayda!
Zaman geçmeden yakalamalıydın sevdayı kollarından,
Çekmemeliydin ellerini sevdanın kızıl saçlarından.
Ertelenmiş hiçbir duygu sana yâr olmazdı.
Baharını çalıp kışı yaşattığın yâri beklemek boşuna bir çabaydı.
Şimdi dumanını yuta yuta yanmak neymiş,
Sabır çeke çeke sabahlamak soluğunu nasıl kesermiş,
Anladın ama ne fayda!
Susmanın karşısında nasıl çekilir kan damarlarından,
Gözün yollarda kala kala nasıl kendine düşman olunurmuş sende yaşa.
Zormuş değil mi gönül iniltisini yanık türkülerle bastırmak?
Zormuş değil mi sabahı edemediğin gecelerde hıçkırıklarını susturmak?
Zormuş değil mi satır aralarına bile sevdayı tutuşturmak?
Zormuş değil mi varlığını bilip yokluğuyla sınanmak?
Şimdi sıretin suretine acıyı motif motif nasıl nakşedermiş,
Sende yaşa....
Döndü Dülger