Sen Zambaksın Şiiri - Ahmet Öztürk

Elbisenin içinde daha ne kadar dans edeceksin
Ey zambak sıyrıl ve kavuş bir telaşla
Bize bir masumiyet lazım içinde ürkekliğiyle
Kuzey İrlanda’nın yemyeşil bir bozkırında değiliz
Sen bir martı çığlığı da bilmezsin
Sen zambaksın çitleri yeni boyanmış bir evde
Bütünüyle kokuşurken zerrenle arınıyor olacaksın bize
Oynak suların senin şiirin olmasını gördük
Ve güldük kralların soytarılarıyla
Tebessümü çaldığın vahşi bir ormanın çocuklarıyız
Bize adres sorma bütün sokakları dolaşırsın
Dişlerini zencilerden öğrendik sen tarihsin
Benim mağlubiyetimsin her yağmurda
Kemiklerle dolu bir sofranın baş misafirisin
Çok insanın terini içtik bu sofrada çok hayvanın
Öyleyse damarlarını açma bize
Sen zambaksın suyunu veremediğim
Eteklerin zil çalarken tutuşa tutuşa
Geçmişimden kopup gelen bir sonsuzluk hayalisin
Gürültü yapamam biliyorsun ölümüne
Bileklerimin kanadığına aldanma prangalardan
Eski Mısırda tüm kalbiyle ceza yemişlerdenim

Hiç birinde durmadığın durakları inşa ederek
Bindiğin treni bir ömür boyu izledim
Ay yüzünde gülüyor bembeyaz bir giysi içinde
Bizim dünyamızın içinde ağlamayan bir prensessin
Korkaklığın uzun tarihine bir imza gibi duruyorum
Sen zambaksın bir korkağın koklamaya yeltenmediği
Bütün kirli ellerin ihtiraslı pençelerine mahkum
Sonu kötü biten bir filmin başrolünü sevenlerdeniz biz
Öyleyse pamuk yüzünle defol git buralardan
Çok kan ağladım cami duvarlarında
Bütün duaların göğe yükselişini dinlerken
Sana bir opera yazıyorum karanlıklardan üşüyerek
Sakın kurtuluşum olma senfonisi
Oysa bir piyanonun bütün tuşlarını bilirsin
Biz yalnız ölümün bütün tuşlarına geliriz
Sen beyaz bir zambaksın çorak çöllerde
Yani gömeceksin beni bir tarihi koynunda besleyen
Terkedilmiş bir adaya

(04:42)

(06 Ağustos 2005 Cumartesi)