Sen Yoksun Şiiri - Adnan Öney

On,
Yüz,
Bin ve binlerce insan allı,morlu
Seyirtmekte İstiklal’de bir aşağı bir yukarı.
Kimi yorgun,bezgin,
Kimi yaşadığı coğrafyaya inat şen-şakrak.
Binlerce,
Binlerce insan…
Sen…
Sen yoksun!

El emeği nakış olmuş,
Ter nakış olmuş binaların taş duvarlarında.
Bir çift kumrunun oynaşmasını duyuyorum uzaktan.
Bir genç kızımla delikanlım
Gazete satıyor bağıra bağıra umut vaadeden.
Sağlarından sollarından binlerce insan geçiyor.
Binlerce,
Binlerce insan…
Sen…
Sen yoksun!

Giritlinin meyhanesinde lüfer yiyorum,
Lüfer rakıma meze…
Çıtırtıyla tek vücut oluyor sanki yılların hasretiyle rakıyla buz.
Bir çocuk simit atıyor ufalayıp ufalayıp
Havada kapsın diye martılar
Karşı masadaki genç kız dayanamadı
Sirtaki oynuyor elinde kedehi,
Usul usul ritmiyle müziğin.
Ve köprünün üstüne dizilmiş balıkçılar…
Önümden telaşla geçiyor insanlar,
Kadıköy vapuru kalktı kalkacak.
Binlerce,
Binlerce insan…
Sen…
Sen yoksun!

Güneş battı batacak.
Mor kıpırtılar sardı her yanı,
Beni de efkar.
Gülücükler atıyor uzaktan,babasının omzundaki çocuk.
Gözlerimle okşuyorum uzaktaki küçük kızın kıvır kıvır saçlarını.
Şu genç aşıkların ayakları yerde değil.
Tamburun o büyülü sesi
Ve sağımda solumda insanlar.
Binlerce,
Binlerce insan…
Sen…
Sen yoksun!

Neden?
Neden?
Neden?
Ve ne zamana kadar?
Ne zamana kadar?