Sen Yokken Şiiri - Mehmet Cıngır

Sen yokken çok aradı gözlerim gözlerini,
Çok özledim baldan daha tatlı sözlerini.
Sen yokken taradım ben hayalin saçlarını,
Gördüm gezerken çöllerde aşkın açlarını.

Sen yokken yandı karanfil kokulu hayalim,
Yazamadı hiçbir kalem sana arzuhalim.
Sen yokken akmadı denizine ırmaklarım,
Aydınlık nedir hiç bilemedi ufuklarım.

Sen yokken durmadı dalgaları denizlerin,
Bakmadan neden yaktı denizleri gözlerin?
Niçin geçit vermiyor yüksek yüksek dağlarım?
Sen yokken yandı,viran oldu İrem bağlarım.

Sen yokken duydum çölde yankılanan sesini,
Gördüm vadilerde hayalinin gölgesini.
Neden tutuşturdun sen gönlümün ateşini?
Yokken başka gökten aldı ruhum güneşini.

Sen yokken parçalandı gemilerin direği,
Boğuldu kan denizinde ananın yüreği.
Ararken seni,gök etti karanlığa meyil,
Sen yokken ateş yağıyor gökten,yağmur değil.

Sen yokken öksüz kaldı yetimlerin hanesi,
Yokluğunda yağar yağar ağlar kar tanesi.
Seni anlayamadı bazı idrakler,hisler,
Sen yokken boynunu büktü lale ve nergisler...

Sen yokken doğruyu söyleyemedi dilimiz,
Derin üzüntülere mahkûm oldu elimiz.
Açmaz oldu artık baharda kırmızı güller,
Sen yokken ötmez yaz bahçelerinde bülbüller!

Sen yokken mahsur kaldı dallarda güzel kuşlar,
Oynadı yerinden dağlar,paramparça taşlar...
Yandı ırmaklar,tutuştu gök,arttı sancılar;
Yokken göğün doruğuna tırmandı acılar!

Sen yokken kan ağlıyor ruhsuzların vatanı,
Bırakıp kaçtılar toprak altında yatanı.
Senin yokluğundur bu gecelerin nedeni,
Sen yokken sardı ruhumu acının kefeni.

Sen yokken göç etti mutluluklar uzaklara,
Konmuyor artık arılar beyaz zambaklara.
Kurudu yapraklar,keyfi kaçtı çiçeklerin,
Sen yokken kesildi vızıltısı böceklerin.

Çok, çok özledik seni ey sevgili! Nerdesin?
Herkesin arzuladığı en yücelerdesin!
Beni de al yanına,ayrılmasın sevenler,
Doldursun gönlümün kulağını tatlı sesin...