Sen yanımda olsaydın Şiiri - Yasemin Güven

Anne küçük kızın geldi çok yorgun kızını çok kırdılar üzdüler acımadılar anne...
Sen yanımda olsaydın kimse üzüp kırmazdı karanlığa atmazdı ışığımı söndürmezdi...
Beni niye doğurdun anne insanların yükünü çekmem içinmi kırılıp üzülmem için mi...
Bir yaprak gibi ordan oraya savruluyorum ne gidebiliyorum nede kalabiliyorum...
Evim neresi onu bile bilmiyorum needeyim kimleyim napıyorum kestiremiyorum...

Sanki anne ben deliyorum yada aklımı yitirdim zamanı saati hangi gün bilmiyorum...
Belkide çektiği acılardan yorulduğu için aklım oyun oynuyor yada oynamak istiyor...
Sende sevmedin sevmedin anne ben ne yapmıştımki hep dışlanan çoçuktum...
Beni sevsinler diye birbir takla atardım ama kimse sevmedi sevmicek anne...

Niye zor bu kadar birini kırmadan üzmeden sevmek sevilmek çok ağır birşey mi...
Anlamıyorum anlamak istemiyorum sevmeyin artık sevmeyin istemiyorum...
İnsanlardan kaçmak istiyorum insanların olmadığı bir yerlere gitmek istiyorum...
Yoruldum anne çok yoruldum kalbim bitik ruhum bedenimden çıkmış gibi...
Kime el uzattıysam beni yok saydılar şimdi ben insanları yok sayıyorum...

YASEMİN GÜVEN