Sen ve nefesin! Şiiri - Mustafa Cilasun

Sensizliği yaşarken,
Sokaklar, masumlaşıyordu.
Pervazlara, kuşlar konmuyordu,
Dallarda yapraklar, kıpırdamıyordu,
Seni, bende yaşatacakları, arıyordum.
Ta uzaklardan, evinize bakıyordum,
Senin, bir gölgeni dahi, bekliyordum.
Hiç olmazsa kollarında, sofra bezini,
Pencereden sarkarak, çırpmanı özlüyordum.
Senin sesin, nefesin, raks eden yürüyüşün,
Her zaman ve durmadan hayalimi süslüyordu.
Dayanılmaz kıldı, takatsiz bıraktı ve sarstı.
Sokaktan her gelen her ses, seni hatırlattı.
Fırlıyordum pencereye, seni arıyordum.
Seste, izde ve gölgelerde, öylece yaşıyordum.
Nefesine hasrettim, tenine bir yabancıydım.
Hayalin dahi yetiyordu, bana, seni yaşatıyordu.
Bedenim yalnız, ellerim boş, gözlerimde yaş,
Seni, nefesini, tenini ve her şeyini yaşıyordum.
Sen neymişsin be hey kız, ben olmaktan çıktım!
Seni, senin haberin dahi yokken, içime aldım.
Çaresiz kaldım, karşı koyamadım, yapamadım.
Sen, kendini yaşarken masumdun, beni parçaladın.
Asla seni suçlayamam, kem gözle bakamam,
Sen bilmesen de, hissetmesen de, görmesen de,
Varlığın dahi yetiyor, bitmeyen sevgin içimi ısıtıyor.