Sen Ve ben Şiiri - Kemal Pekin

Aynı dünyaların insanları olarak doğduk
Aramızda hiç fark yoktu
Ama ben ölümle kaderlendim
Sen sonsuza dek yaşamaya mahkum edildin

Adım adım bir hayat başladı ikimiz için de
Hür mahkumiyetle dünya yüzünde
Örülmemiş duvarlarla yeşil bahçelere atıldık
Kara yazılı insanlarla aynı revire yattık
Sen beni ellerimden zincirledin
Ben seni ayaklarından
Sen koşamadın benden kaçamadın
Lakin ben bağlı ellerimle
seni yakalayamadım.

Yine aynı şeylere boyun eğdik
Birbirimizi gözlerimizle bağladık
Sonra alev alev tutuştuk
Zincirlerimiz eridi
Ama bizde kül olduk
Darmadağınık ruzgarlarda
dolaştık.

Daha sonra yağmurlarla ıslandık
küllerimiz birleşti
Ben yemyeşil zerdali ağaçlarına takıldım
Seni bulamadan yerlere düştüm
Serseri gibi dolaşırken sensiz
Bir akşam alacasında gördüm seni
Batan güneşle kol kola

Aynı dünyanın insanları olarak doğduk
Birbirimizi ölesiye sevdik
Ben ölümle kaderlendim
Ama sen ebediyete mahkum oldun
Çünkü öldükten sonra da yaşıyor olacaksın
Seni bende yaşatıyorum
İçimde yaşıyorsun..