Sen Ve Bahar Şiiri - Necat Önder

Ben sırf sana vuslatı ümit edip dururken
Sen içimde çözülmez erişilmez sır oldun
Yağmurlar pencereme şebnem, şebnem vururken
Bir sırça saray gibi sen gönlüme kuruldun

Nisan yağmurlarının ıslaklığı toprağı
Her gün umutlarıma nispetle kabartıyor
Açıyor bahçemdeki gonca güller yaprağı
Lakin sadece bana dikenleri batıyor

Şimdi bahar vaktini müjdelemekte zaman
Dallarda tomurcuklar çiçekler öbek, öbek
Güllerde renk-belli ki bülbüllerden düşen kan
Bilmem ki gölgenmi’dir şu çırpınan kelebek

Bahçemde renk cümbüşü-kırmızı gül, al çiçek
Hanemde azap kuşu sensiz doğan bu son gün
Ayağının altında can çekişen şu böcek
Benimle oda olmuş sanki hayattan sürgün

Bir şarkı besteliyor gibi evet bülbüller
Kargalar nispet olsun diye gak, gak ötüyor
Her gün birazcık daha kanlanıyor da güller
Her dem birazcık daha bülbülü ürkütüyor

Bu senfoni bahara bil senden düşen uyum
Sen tabiat anaya hayat veren nefessin
Kuşların bestesini kulaklarımla duydum
Sen ki bu bestelere ilham olan tek sessin