Sen Üzülme Şiiri - Celal Bahar

Sen üzülme,
Gerçekten iyiyim ben merak etme,
Sadece ayağa kalkmakta zorlanıyorum,
Ayaklarım taşımasa da bedenimi,
Sandalyemde tekerlek var,
İyi kötü her yere gezdiriyorum kendimi.
Odamın hepsi zaten ne kadar,
Gittiğim yer;
Yatak ile pencere arası kadar…

Pencerede iken seni bekliyor,
Odada iken kapıyı gözlüyorum,
Başka da bir yerde zaten ne gezerim.
Bazen de sımsıkı yumduğum avucumu izliyorum,
Yanlış anlama avuçlarımı açamadığımdan değil,
İçinde giderken kondurduğun öpücüğü gizliyorum.
Kolumda ki serum, yemekte zorlandığımdan değil,
Öptüğüm dudaklarının tadı, bende kalsın istiyorum.

Bu yüzden herhangi bir şeyi yemiyorum...
Ama yanımdakiler iyi değil biliyor musun?
Kimselerin ağzını bıçak açmıyor.
Hani çok kötüymüşüm gibi hiç yüzleri gülmüyor.
Senden bahsetmemeye özellikle dikkat ediyorlar,
Doktor söylemiş...
Unutmam için seni konuşmuyorlar.
Komik değil mi?
Hepsi birden öldüğüne inanıyorlar...
Oysa ben biliyorum, bırakıp gitmezsin asla beni,
Ölüm dediğin nedir ki ayıracak gücü olsun ikimizi.
Hem gitseydin beni de götürmez miydin yanına?

Bırakıp ta gider miydin beni hiç, böyle bir başına.
Ben bunları düşünüp gülerken,
Onlar halime üzülüyor.
Ben her yerde seni görürken,
Onlar beni deli sanıyor.
Ama üzülme,
Döndüğünde herkes hatasını anlayacak.
Bizi tekrar el ele görünce,
Hepsi sevinçten ağlayacak.
Bazen parmakları ile bu kaç diye soruyor,
Ak saçlı, orta yaşlı bir adam.
Güya bakıyor ama görmüyormuşum,
Neden böyle düşünüyor bir anlasam...

Sen geliyorsun ya bazen,
İki sohbet etmeye,
Elimde değil kaptırıyorum işte kendimi,
Güzelliğini seyretmeye...
Sanıyorum o zaman düşünüyorlar daldığımı,
Gerçi sorsalar söyleyeceğim;
Neden hep aynı yere baktığımı.
Gözlerimin yalnızca sende kaldığını...

Neyse sevgili, bugün de akşam oldu,
Biliyorum bana ayırdığın süren doldu.
Nereye gideceksen git ama yarın gene bekliyorum,
Kim ne derse desin,
Sen bensiz olmazsın biliyorum.
Varsın kime kırıldı isen saklanmaya devam et,
Ben yokluğunda idare ediyorum,
Sen kendine dikkat et.