Sen Uyurdun Şiiri - Halil İbrahim Aykut

Sen uyurdun,
Bilmezdin ben seni severdim.
Aglardim belki her gece sessizce.
Belki hala şiirler yazardim gözlerine,
Sen bunu da bilmezdin...
sen uyurdun...

sen uyurdun,
Bilmezdin,
Ben her gece seni düşlerdim.
Hic bir seyle ugrasmadan, sadece seni düşlerdim.
Sisli gecelerde öksürük nöbetlerine girerdim
Her uykuya daldığım da senden nefret eder,
Her sabah uyandığım da tekrar aşık olurdum...
Sarkılar dinlerdim -beraberken dinleyemedigimiz-
Sabah namazına yakın,
Sessizce seni severdim.
Sadece seni severdim.
Bunları da bilmezdin,
Sen uyurdun...

Sen uyurdun,
Bilmezdin baş sancılarını,
ve haziranda ki karpuz tarlalarını.
Sen bilmezdin gözyaşının,
Yastığa ait olduğunu.
Sen göğsümde ki basını da bilmezdin...
Yorgun hayallere bırakırdım gündüzlerimi.
Ve saçlarının sonbahar sarılığını arardım gecelerde.
Hiç bir şiir, hiç bir şarkı da bulamazdim.
Her sokakta seni görürdüm oysa,
Her köşe başında, her kaldırımda...
En karanlıkta yüzünü okşardım,
Avucumu öperdin...
Ve bir daha severdim seni.
Sen bunlarıda bilmezdin...
Sen uyurdun