Sen unutursun Şiiri - İlyas Kaplan

bu cehennem sıcağında
sen unutursun, ben de yeni baştan anlatırım
zaten başka bir şey kalmaz aklında senin

kaldırım kenarından kadınlar geçerken
hay gözüm kör olaydı da bakmaz olaydım
ne baş belası kadınsın ama biliyor musun

hıçkırık tutmuş gibi kuru kuru ağlıyordun
denize karşı güzel bir odanın kuytusunda
bütün benliğini kaplayıp taşan hayal kırıklığını
nasılda biliyordun kırk yıllık ustalıkla gizlemesini

evde oturmaktan sıkıldığın vakit
eskisi gibi peşine takıp memleketi
sabahtan geceye kadar
ellerini kollarını sallayarak
caddeden geçerken öylece
yine bakışlarında soğuk bir zafer
garipçe bir meydan okuyuş vardı

gururlu anlarında bile öfken
dişlerinin arasından bir biçimde taşıverirdi sanki
kulaklarının kenarına yürüyecek kadar
her gece bir gürültü kopması ihtimali
uykularımı en derin anlarını dağıtmaya elverişli

donuk siyah gözlerin,
hayaletler görüyormuş gibi ürkek ve yabani
etrafı pek az aydınlatan loş bir ay halesi içinde
burnunun ucundan yukarıya doğru yürüyen soğukluğu

ılık bir karanlık tarafından sarılmış
derine ve daha derine fısıldanan sözlerin
ezgisi gitgide daha yüksek bir tonda
mor bir ışık gibi
karanlığın içinde kaybolurdu

şeytani bir yaratığın hezeyanları gibi
içinde ki karanlık ruhundan
titreyerek dökülmeye devam ederdi
acayip ve derin bir büyü
ölüm fazla bir sorun olmayacaktı
parçaladığın hayallerim için

gözlerin derinliklerinde kavrayıverirdi her şey
kalbimin zeminine saplanırdı
dalga dalga vücudumu kaplardı hıçkırıklar
hafif bir küf kokusu veren cinsten
yüzyıllar boyunca kilitli kalmış bir mozole gibi

her zaman tek , hiç umut vermeyen sendin
hiçbir faninin yaklaşmaya cesaret edemediği
senin gibi soğuk bir büyüyle
lanetli bakışların son nefesini verirken
bir daha hiç bir kimse görmedi gölgelerini

bu cehennem sıcağında
sen unutursun, ben de yeni baştan anlatırım
zaten başka bir şey kalmaz senden aklımda

redfer