sen susunca , tüm sesler susuyor gibi oluyor bana.. her şey susuyor.. tüm şehir susuyor.. içime bir ölü toprağı atılıyor.. oradan ise bir fidan doğuyor.. istediğin kadar konuşmanı istiyorum.. bazen kızmanı.. biraz kıskanmanı.. biraz paranoyakça yaklaşmanı.. konuşmanı istiyorum sadece.. istediğin türden , her telden konuşmanı.. saçmada olsa konuşmanı istiyorum.. sen konuşmaya başladığın zamanlarda anlıyorum bazı şeyleri.. mesela beni ne kadar çok sevdiğini, ne kadar çok sevdiğini anlıyorum.. benim için savaştığını anlıyorum.. kaybetmemek için yırtındığını, çabaladığını ve savaştığını anlıyorum.. yüreğime tutunduğunu anlıyorum.. cevap alamasan da benden bir çoğunda , sessizliğim ile haykırıyorum.. ''seni ne kadar çok sevdiğimi'' sessizliğim ile haykırıyorum ''seni çok özlediğimi'' sessizliğim ile ağlıyorum ''yanında ne kadar çok durmak istediğimi'' sessizliğim bağırıyor sana doğru.. sen bilmesen de.. yanında olamasam da , ruhum koşuyor sana doğru.. sen sustun mu, hayat duruyor bende.. kalp atışlarımı bile hissedemiyorum.. kulağımda tek bir ses yankılanıyor.. oda senin sesin.. şımardığın anlar geldiğinde aklıma, hafif bir tebessüm oluşuyor yüzümde.. gamzemi ortaya çıkartıyorum.. sadece senin şımarıklığına çıkıyor belkide.. gülüşün.. inkar edilemeyecek eşsiz bir güzelliğe sahip.. gökyüzü gülüyor gülüşünle.. gök kuşağı yer yüzüne iniyor.. gözlerin.. güzel bir manzaradan da dokunaklı.. kayboluyorum gözlerinde.. sana dikkatli bakıyorum ya, sadece bundan öte.. ağlamanı duyuyorum bazen.. kalbimin acıdığı bir haykırış oluyor bana.. bir sürü şey söylemek istiyorum.. başaramıyorum her defasında.. sen sesli ağlarken , benim ruhum toprağa giriyor.. her defasında.. tekrar tekrar, hüzünlü bir gece vardiyasında..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta