Sen Söyleme Şiiri - Yaşar Fetullahoğlu

sen söyleme ben söyledim …

sen kendinle birlik
yokluyor
bensiz yüreğini silkeliyor
akşamlar benle birlik
şafak gözlerinin izi
yüreğinin gizi ben miyim
bilmiyorum
yüreğim havalanır çıplak omuzlarından
tüketir içimin yalnızlıklarını
nerede başlar
ve nerede biter toprak
hınçla yoğurup gönlümü
zindana dönüştürdüm
sen varsın
sanki yoksun
kıyametim olur sensizlik
alırsa gözlerinin grisi
bir yumak batar yüreğime
görüyorsun sanki beni
ellerimi - yüreğimi
hiç bakmadın gözlerime
yorgun ve uykulu bakışlarım
bir tohum sürerken
yürek yerlerine
hiddetin de var ama
cehennem kesilen bakışların
ve fırtına koparan sesin
benim hep ilk vuruşları karşılayan
aldattın beni
bilmediğim bir acının
ilk kurbanı oldum sanıyorsun
solgun ışıklarda büyür gözlerim
yüzün ay olduğunda
saydamlaşan sesin ve ruhumu ezen nefesin
ne kadar kalabalığım ne kadar yalnız
içimin karanlıklarında dolaşır karaltıların
bilmiyorsun nefesini hiç hissetmedim
öçse bu aldın değilse neyin diyeti bu bilmiyorum
kulaklarımda eskimiş bir ses
ben kimseyi sevmedim
ölüm kokusunda yaşayıp
dirilerle sohbet ediyorum
mavi-gri gölgelerin arasında
şekilden şekle anlam kazanmalı
anlamalı
eski bir ses
kimseye sevdiğimi söylemedim
söyleme