hayat veriyor gün, kiremitlerde sıkışmış yosunlara
hayat veriyor gün, insanların başıboş bıraktığı şehre
şimdi diken ve ot zamanı
camlardan süzülen yağmurlar da gitti
kırık mavi çiçeklerin öykündüğü gökyüzüne artık
sararan bir öğleden sonra, vururken soluk perdeden içeri
bırakmışlıktır, yarıda bırakmışlıktır, içimde serseri bir hüzün
hiç başlamamış bir öyküdür, uzakların oluşun
aradım her yerde, bulamadım o karınca yuvasını
o yabani nane kokusunu
ardı görünmeyen altın pencerelerle mi saklandı çayır?
bahar yağmurlarında yıkanmış çakıl taşlarıyla mı
çekip de gitti düşün?
bulamadım, aradım her yerde, ipi kopan o uçurtmayı
"sende kaldı gece gündüz nigahım
incitirmiş seni meğer ki ahım” (*)
bilemedim, o buruk hüznü
gülüşünden arta kalan
sen söyle nihan
sen söyle nihan
sen söyle nihan
(*) İzzet Molla
Özgür MercanKayıt Tarihi : 12.7.2018 14:56:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
2018 yılında yayınlanan "Bin Sevmek" adlı kitabından
![Özgür Mercan](https://www.antoloji.com/i/siir/2018/07/12/sen-soyle-50.jpg)