Sen Sevmeyi Bilmeyen Şiiri - Ahmet Çiçek

Ben sükunla savaşıyorum çırpınarak
Bir ejderhanın boynunda asılı kalmış hayat gibi
Bütün günahları içine atılmış bent olmuş sanki
Gittikçe ağırlaşan günahını taşıyorum
Ben burda acıyım
Ben burda kiracı
Ceylan gibi yürüdüğüm muamma sokağında
Ben korkarım ki karanlıklarda…

Suskunluğum yokluğunun gül bahçesinde
Gülüşün kocaman gül yaprağı gibi açan
Bu kalabalık özgürlük senin mi olacak
Ben burda çırpınan kürek mahkumu
Sürgünüm bulanık sularda kiraz dalında
Bu kaçınılmaz yalnızlık gölgeleri ağlatan
Bu yarım kalan aşkındı dağlarımı eriten

Sen ki yapraklarımı bölük bölük parçalayan
Sen ki gönlümde o korkusuz devi çalan
Gitmeden bıraksan da ateş tutan ellerini
Sen ki gölgemin serinliğinde harlanıp yanan
sözlerimizdi şiir gözlü kadınların yüzlerinde kalan

Acılara bent olmuş gövdemizle
Deltasıyız bütün ağrıların
Sen ki taşları bağlamış ruhuna
Ve sevmeyi bilmeyen
Küçük bir umudun kıyısında geziyorken
Taşıyoruz günahını dünyanın